“Idħol, ara, idħol. Isa għax haw’ bard e, kemm kesaħ dal-aħħar hux? Kemm kbirt! Tarax it-taqlib u l-imbarazz u hawn ġenn, ħanini, għax ili ftit ma niżbarazza. Proprja proprja kont bdejt niżbarazza imma jien kollox bil-mod u haw’ wisq, m’intx tara? Skużani qiegħda b’ta’ ġewwa. ’Qas naf kif jien proprjament.”
“Mhux se ndewmek, tibżax, Sinjura Barbara.” “Emma. Jiena Emma.”
Għax kif taqbad tgħidha l-kelma ma? Kif tispelliha? Ma. Ma-mà. Em-ma.
“Amanda.”
Kienet kważi surreali dik l-ewwel laqgħa magħha.
“ ’Ħabba d-dar.”
“Kif ?”
Għidtilha bid-dar, bil-papà. “Kif nagħmlu l-aħjar?”
“Xiex?”
“ ’Ħabba s-sehem tiegħek. Taf int.”
“Int xi trid, ħanini?”
“Ħeqq, il-flus. Għandi bżonn il-flus.”
“Żomm kollox mela; jien ma rrid xejn.”
“Tgħidx affarijiet li wara jiddispjaċik li tkun għidthom.”
“Jien żmagata issa. M’għandi bżonn xejn.”
“F’dak il-każ irridu nissetiljaw il-karti.”
“Għidli int.”
“U hemm xi affarijiet għadhom tiegħek. Mhux wisq. Imma għad fadal xi ħaġa. Forsi trid tiġi tara x’hemm?”
“Għadda ħafna żmien. La ma ġejtx bżonnhom f ’daż- żmien kollu —”
“Ħamsa u għoxrin sena.” “Ilu daqshekk?”
“Iva.”
“Amanda —”
“Ma tridx tara x’fadal?”
“Xi tridu jifdal?”
“Forsi għad hemm xi ħaġa mill-ewwel ftit snin ta’ ħajti miegħek?”
“Amanda, ħanini —”
“Ma trid xejn? Naħseb aħjar niġi darb’oħra, xejn xejn tilħaq taħsibha sew.”
“Issa, la ġejt, ibqa’ ftit ieħor. Għandi kollox sottosopra, skużani, jaħasra kieku avżajtni, kont nilħaq niżbarazza ftit, kont innaddaf ftit ukoll.”
“Tibżax, mhux se ndum, għandi fejn immur.” “Għandek fejn tmur?”
“Ara, m’hemmx għalfejn niddeċiedu fuq id-dar illum imma jekk trid —”
“Noffrilek xi ħaġa?”
“Mhux se ndum wisq.”
“Iwa x’jogħġbok? Te, kafè, luminata?”
“Il-papà … smajt li —”
“Rajtha fuq il-gazzetta.”
“Bata wisq lejn l-aħħar.”
“Gallettini, biċċa kejk, frotta?”
“Spiċċa jagħmel taħtu.”
“Belgħa te, kafè, magg soppa inkella?”
“Imma taf li fl-aħħar beda jpaċpaċ iktar?”
“Min? Robert? Iva poġġi naqra.”